metal, akryl, 83 × 83 × 20cm
nr inw. DTZSP/62; zakup 2005

Początkowy okres głównie rysunkowej twórczości artysty nosi znamiona ekspresyjnych odwołań. W latach pięćdziesiątych XX wieku artystę zaczyna w sposób szczególny interesować światło. Owa fascynacja ugruntowuje się w 1969 roku; po wystawie we wrocławskiej Galerii pod Moną Lisą, którą prowadził Jezry Ludwiński. Światło rozumiane przez Chwałczyka jako promieniowanie widzialne, ściśle powiązane z procesem recepcji barw, stało się nieodzownym elementem większości dzieł – od strukturalnych prac malarskich, kinetyczno-wizualnych oraz kinetyczno-akustycznych obiektów po dzieła i instalacje reprodukujące barwy addytywne czy barwy widma słonecznego. Próba pogodzenia naukowej teorii barw spektralnych i rządzących nimi praw z warsztatowymi doświadczeniami malarskimi doprowadziły artystę do tworzenia trójwymiarowych obiektów-ekranów, których jednolicie zamalowane powierzchnie, pod wpływem rzutowanego na nie strumienia światła, emanują kolorem lub go emitują. W efekcie tworzą na fizykalnie dostępnym obiekcie lub w jego tle niematerialny rysunek ze światła i cienia. Wyrażone językiem plastycznym „malowanie światłem” stanowi dystynktywną cechę twórczości artysty. Reproduktor barw czerwieni wikła barwy spektralne oraz substancjalne kolory czerwieni i zieleni, tworząc osobliwą instalację składającą się z przestrzennego obiektu oraz nałożonego nań, ale i przez niego kreowanego rysunku światła i cienia. Towarzysząca obcowaniu z dziełem refleksja pozwala widzowi poznawać mechanizmy percepcji oraz odkrywać zależności, jakie zachodzą między formą, światłem a barwą.