3 fotografie czarno-białe, płótno fotograficzne,
100 x 100 cm każda
nr inw. DTZSP/20–22; zakup 2005

Praca uważana była od początku za jedno z najważniejszych dzieł Andrzeja Lachowicza; odczytywano ją zarówno w kontekście ówczesnej sytuacji społecznej, jak i w odniesieniu do tezy o końcu etosu awangardowego w sztuce. Energia upadku została zrealizowana w kilku wersjach, ale zawsze składała się z trzech ujęć kamery ukazujących autora siedzącego bokiem na krześle, z uniesioną ręką, w której trzyma lub z której upuszcza różne przedmioty. W wersji z 1980 roku jest to marynarka, ale istnieją też wariacje z wieszakiem bądź pakunkiem. Pracy towarzyszył tekst autora, w którym rozważa on pojęcie upadku w siedmiu aspektach:

1. Upadek jako wartość fizyczna
2. Upadek jako wartość moralna
3. Upadek jako zaprzeczenie nicości
4. Upadek jako spełnienie postulatu nicości
5. Upadek sztuki
6. Sztuka upadku
7. Upadek upadku. (zob.: „Fotografia” nr 4, 1983, wraz z tekstem J. Buszy Andrzej Lachowicz i jego dialektyka upadku).

Stwierdzając, że „wobec utraty wiary w konstruktywne i produktywne sensy ludzkości upadek zdaje się być niewyczerpanym i dotychczas niedostrzegalnym źródłem energii”, Andrzej Lachowicz definiuje sztukę jako aktywność zasilaną energią wynikającą z rozkładu wszelkich racjonalistycznych pewników. Sama praca w warstwie wizualnej demonstruje względność tego, co może kojarzyć się z upadkiem, zachwianiem czy wzlotem. W różnych wersjach autor zmieniał kolejność pozycji ukazywanych przedmiotów w przestrzeni.