rzeźba; pleksi, tworzywo syntetyczne; wym. ok. 86 x 110 x 90 cm
nr inw. DTZSP/830, zakup 2018

Praca Bartłomieja Węgrzyna Sing my spring reverb to przestrzenna rzeźba wykonany ze szkła akrylowego (pleksiglas). Nieregularna kompozycja tworzy wrażenie bardzo lekkiej, pływającej w powietrzu, niemal kinetycznej. Efekt ten wzmacnia sposób eksponowania obiektu – przez podwieszenie u sufitu na cienkich bezbarwnych żyłkach.

Najbardziej masywny element kompozycji stanowi jasnozielony, nieprzezroczysty fragment kilkakrotnie pozginanego materiału. Prostopadle do niego umocowana jest podłużna konstrukcja złożona z kilku lekko wygiętych części połączonych ze sobą nitami. Trzy większe, płaskie, półprzezroczyste elementy (ciemnoszary, jasnoszary oraz w kolorze sepii) tworzą kształt zbliżony do trójkąta. Doczepiono do nich mniejsze pasy szkła akrylowego: krótki i szeroki fragment jasnoróżowy oraz wąskie, długie, powyginane paski czarny i bezbarwny. Do różowego kawałka przymocowano dodatkowo dwa żółte klipsy techniczne o pomarańczowym detalu przy zacisku.

Wykorzystanie szkła akrylowego to technika charakterystyczna dla twórczości Bartłomieja Węgrzyna. Artysta w swoich wypowiedziach podkreśla, że ceni pleksiglas jako materiał, który daje się prawie dowolnie formować oraz może mieć właściwie każdy kolor, a także wariant transparentny. Autor celowo buduje swoje kompozycje w ten sposób, by wydobyć różne efekty kolorystyczne przez łączenie kontrastowych i dopełniających się barw. W jego pracach można odnaleźć inspiracje futurologicznymi wizjami z lat 60. i 70., w których dominowały właśnie tworzywa sztuczne – ówczesny symbol nowoczesności. Tytuł dzieła nawiązuje zapewne do utworu Please Sing My Spring Reverb islandzkiej grupy muzycznej múm z wydanego w 2001 roku albumu „Please Smile My Noise Bleed”.

Rzeźba Sing my spring reverb Bartłomieja Węgrzyna była prezentowana m.in. na indywidualnej wystawie artysty „You are not in Kansas anymore” w krakowskiej galerii Henryk (2018) oraz na wystawie zbiorowej „Forms of everydayness” w Galerii Latarka przy Instytucie Polskim w Budapeszcie (2017).

Karolina Dzimira-Zarzycka